Սա հա՛յն է անողը

Ֆուտբոլի 2018 թվականի աշխարհի առաջնության անցկացման իրավունքը, ինչպես հայտնի է, նվաճել է Ռուսաստանը: Սա, միամիտ չլինենք, հետևանք չէր դեպի արևելք ծավալվելու ՖԻՖԱ-ի որդեգրած քաղաքականությանը միայն կամ մյուսների համեմատ ռուսների ավելի հետաքրքիր ծրագիր ներկայացրած լինելուն (այս մասին, ի դեպ, միաբերան բարձրաձայնում են համաշխարհային ֆուտբոլի բոսերը` խոստովանելով, որ, ի դեմս հանրությանը ներկայացվելիք մարզադաշտերի, այս երկիրն արվեստի իսկական գլուխգործոցներ է կառուցում): Աշխարհը (տվյալ պարագայում նկատի ունենք հանգուցային կառույցների ու օղակների գլխին կանգնածներին, այդ օղակներին մերձ շրջաններին) վաղուց առաջնորդվում է այլ հետաքրքրություններով, և նման հարցեր լուծելուց առաջ նախ պիտի բավարարվեն ստվերային բնույթի բազում ուրիշ շահագրգռություններ: Այդ ո՞վ է ուղտի ականջում քնածը` չհասկանալու համար, որ «Դու` ինձ, ես` քեզ» սկզբունքը վաղո՜ւց կյանքի նորմա է դարձել «սրբերի» դաս անցածների կենսակերպում, վարքագրությունում: Վկան` ժամանակ առ ժամանակ պայթող, վառ ընդգծված կրիմինալի երանգ ունեցող սկանդալային զանազան պատմությունները, որոնք պատվերով կամ անպատվեր (նայած նպատակահարմարությանը, ժամանակի հովերին) մերթ ջրի երես են լողում, մերթ կրկին անցնում հատակ:

Ինչևէ: Բավարարվենք այս «շոշափումով» ու անցնենք առաջ:
Ռուսաստանն իսկապես ոչինչ չի խնայում ապագա առաջնության համար, որի մոտավոր բյուջեն շուրջ 600 միլիարդ ռուսական ռուբլի է (ուղիղ կեսը պետական հատկացում է, մնացածը ծանրացել է մասնավորի ուսերին)` իսկապես ֆանտաստիկ թիվ: Առաջնությունն անցկացվելու է տասնմեկ քաղաքում: Դրանցից տասն արդեն իսկ հայտնի են: Պարզություն չկա միայն Կալինինգրադ-Սամարա «զույգի» պարագայում, դա էլ օրերի հարց է: Հայտնի է նաև, որ թեկնածու քաղաքներից դուրս մնաց Կրասնոդարը: Ռուսական սպորտի ֆունկցիոներները դա բացատրեցին առավել շատ տարածաշրջաններ ներգրավելու հանգամանքով, իսկ Կրասնոդարի երկրամասը, Կրասնոդար քաղաքից զատ, հայտնի ցուցակում ուներ նաև հարավային մայրաքաղաք Սոչի, որը նաև 2014 թվականի ձմեռային օլիմպիադայի մայրաքաղաքն է: Պարզ էր, որ, հօգուտ «ինչ-որ» Կրասնոդարի, ռուսներն աշխարհի առաջ Սոչիի ևս մեկ «ռասկրուտկայից» չէին հրաժարվելու ու չհրաժարվեցին: Այստեղ ևս մեկ անգամ ասենք` «ինչևէ», մանավանդ որ մատի ու մատանու արանքը խառնվելը մեր գործ չէ (մեր դարդն ու ցավն էլ մեզ բավական են): Իրենք են ու իրենց «սարերը», ինչ ուզում են, թող անեն:
Սակայն այս պատմության մեջ մեզ համար ոչ պակաս, եթե չասենք առավել հետաքրքրականը Կրասնոդարի «Կուբան» ֆուտբոլային ակումբային տերերից մեկի` հայազգի գործարար Օլեգ Մկրտչյանի պարագան է, մարդ, ով չափազանց ամբիցիոզ ծրագրեր ունի երկրամասի մայրաքաղաքի թիմի հետ կապված և ով այնքան էլ լավ չի զգացել վերևինների ընտրությունից ու, ուզում եք «վրեժխնդրություն» համարեք, ուզում եք` վիրավորված արժանապատվություն, ուզում եք` այլ բան, ձեռնամուխ է եղել ակումբի համար նոր մարզադաշտ կառուցելու ծրագրին:
Լսենք այդ կառույցի անհրաժեշտության մասին նրա հիմնավորումը. «Այս մարզադաշտն աշխարհի առաջնության համար չէ: Այս քաղաքը` մեր քաղաքը, երեք տարվա ընթացքում պարտավոր է լինել Եվրոպայի լիգայում, իսկ հինգ տարվա կտրվածքով խնդիր ենք դնում խաղալու Չեմպիոնների լիգայում: Ես վստահ եմ, որ մենք միասին կհասնենք այդ նպատակին: Աշխարհի առաջնությունն ընդամենը երեք խաղ է (նկատի ունի Կրասնոդարում անցկացվելիք խաղերի թիվը, եթե քաղաքն անցներ մրցակցությունը- Մ. Հ.), բայց չէ՞ որ մենք չպետք է ապրենք միայն հանուն դրանց: Պետք է նոր մարզադաշտ կառուցենք հանուն այն քսանհինգ-երեսուն խաղերի, որոնք այստեղ խաղալու ենք յուրաքանչյուր մրցաշրջան: Մարզադաշտը կկառուցվի ամենաժամանակակից տեխնոլոգիաներին համապատասխան: Այն նախագծում են նույն մասնագետները, ովքեր ստեղծել են Լիվերպուլի մարզադաշտը: ՈՒթ-ինն ամիս կտևի փորձաքննության անցկացումը, իսկ հաջորդ տարվա ամռան վերջին կնախապատրաստվենք, կհամախմբենք մարդկանց և կսկսենք շինարարությունը: Կառուցման համար նախատեսում ենք ոչ ավելի, քան երեք տարի»:
Կայֆ է, չէ՞ (ընթերցողից ներողություններս ժամանակին Հայաստանում լայն տարածում գտած այս անմեղ ժարգոնային արտահայտության գործածության համար), բայց, դե, իսկապես կայֆ է մեր «Հրազդան» մարզադաշտի շուրջ եղած ոչ հեռավոր զարգացումների ֆոնի վրա, երբ իբր թե բարձրակարգ մասնագետներ բերեցին ժամանակակից որակներին չհամապատասխանող խոտածածկը փոխելու համար ու այդ փոխված խոտածածկը նորից փոխեցին (խնդրեմ` փողերի անտնտեսվար օգտագործման ձև), երբ, մարզադաշտի անվտանգությունից ելնելով, փորձում էին յարուսը «քաղել», ու հանկարծ պարզվեց, որ այն կարելի է ամրացնել (գին բարձրացնելու` ոչ միայն շինարարության, այլև անձի, ի՜նչ հրաշալի օրինակ), երբ ամբողջ աշխարհը մարզադաշտերի մոտից հանում է «յարմրկաները», մերոնք դրանք ընդլայնելու խնդիրներով են մտահոգված` իբր թե բնակչության համար աշխատատեղեր չկորցնելու մղումով և այլն, և այլն ու, ինչ-որ փուլից բուռն բողոքողն ու բողոքվողը համաձայնության են գալիս` հանուն հայկական սպորտի զարգացման, ու միամիտ հայ հասարակությունը հիացք-ապշանքից քար է կտրում «ազնվածինների» առողջ գրգիռներից: Ի դեպ, որքան էլ հաջորդ ասելիքս բնավ միջանկյալ չէ, այդուհանդերձ միջանկյալի որակ հագցնենք ու ասենք, որ այդ նույն հայկական սպորտի զարգացման առողջ գրգիռներով են պայմանավորված այսօր կայանալիք Հայաստան-Իտալիա խաղի տոմսերի սահմանված բարձր գները (մինչև այժմ Հանրապետական մարզադաշտում կայացած միջազգային խաղերը հո այս որակի չէի՞ն, կամ Հանրապետական մարզադաշտը հո «Հրազդանի» որակի չէ՞): Պարզապես թրաշող տղերքի ձեռքը թրաշելու բան է ընկել, բա չթրաշե՞ն, մանավանդ որ էս կատաղած ժողովուրդն էլ, թարսի ընկած, առաջինը սպառել է տասը հազար արժողությամբ տոմսերը (իրենք են ասում):
Մի խոսքով` կայֆ է, ու վերջ: ՈՒ այս հենքի վրա, պատկերացրեք, միամիտ, փողից բան չհասկացող, դրանք «դարմայեդությամբ» կուտակած մի ինչ-որ Օլեգ Մկրտչյան, ով, բավական չէ` հարազատ պապից մարզադաշտ ժառանգություն չի ստացել, բավական չէ` հնով չի գոհանում, դեռ զրոյից նորն է ուզում ստեղծել:
Այստեղ են ասել` ա՜յ քեզ փորձանք:

Իսկապես` որքա՜ն տարբեր դրսևորումներ ունեն պատվի մասին պատկերացումները:

Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ

Հ. Գ.- Ընթերցողի մեջ կարող է հարց առաջանալ` եթե սարքող է, ինչո՞ւ սեփական հողի վրա չի սարքում:
Գիտե՞ք` շատ հետաքրքիր հարց է: Իմ մեջ էլ հարց առաջացավ` իսկապես, ինչո՞ւ սեփական հողի վրա չի սարքում:
Հը՞:
Շտիռլիցի մասին կինոնկարում («Գարնան տասնյոթ ակնթարթ») մի շատ հետաքրքիր ֆրազ կար` «информация к размышлению».
Գնացեք` մտածեք:

Հեղինակի նյութեր

• Շատ վտանգավոր միտում
• Խարխուլ մակույկով ծովին հանձնվածը
• Նենգադավների վերջի սկիզբը
• Համաշխարհային գրականության Կոմանդանտեն
• «Զորավորի» խնկարկումով
• Խոստումնալից հեռանկարով հաջողված հետահայաց
• Սա համազգային խայտառակություն է
• Ոսկե երակը հայկազյան ցեղի
• Դուք ասում եք՝ մոռանանք Եղեռնը
• Իր հոգու կապույտը փնտրող աղջնակը
• Ցավի իններորդ տարին
• Անտերություն
• ԵՐԱՆԻ ՆՐԱՆՑ, ՈՎՔԵՐ ՕՐՀՆՅԱԼ ԵՆ ԻՐԵՆՑ ԷՈՒԹՅԱՄԲ ՈՒ ԳՈՐԾՈՎ
• Փող չկա, Ծիգրանիկ կա
• Հոգին խաղաղեցնող գույներ
• Արաբական շարքից -3
• Արաբական շարքից -2
• Արաբական շարքից
• Հովհաննես Գալստյանը հաղթել է, ու պիտի ողջունել փաստը
• Մինչդեռ ներսի թուրքը երկիրն էր քնացրել

Մեկնաբանություններ